วันนี้ขากลับเห็นหมาจรจัดตัวหนึ่งกำลังกินข้าวข้างถนน (ใครใจดีมาให้มันก็ไม่รู้ ปรบมือแปะๆๆ)
ดูมันผอมโซน่าสงสารมาก มองดูแล้วมันมีความสุขมากกับอาหารมื้อนี้(ทั้งๆที่มีแต่เศษข้าว น่าจะคลุกน้ำซุบไรม่ะรู้นิดหน่อย) แต่ไม่รู้จิตสำนึกส่วนไหนของผมมันไปโดนกระตุ้นแบบแปร็บๆขึ้นมา สงสารมาตัวนั้น หดหู่ใจขึ้นมามากมายทันทีแล้วก็คิดไปต่างๆนาๆ ความสุขมันอยู่ที่ความพอเพียงจริงๆ เหมือนหมาตัวนี้ได้แค่เศษข้าวมันดีใจมีความสุขกะชีวิตของมันแล้ว(ดูจากหางที่แทบไม่มีแรงกระดิกมันยังพยายามกระดิกอ่ะนะ) เห้ยที่ผ่านมาเราผลาญไรไปมั่งว่ะ แล้วตอนนี้ก็แบบว่าความเป็นอยู่ดีกว่าเจ้าหมาตัวนี้เยอะแล้วเราก็ยังมาเครียดกะวันข้างหน้า ต้องเป็นอย่างงั้นอย่างงี้และอื่นๆอีกมากมาย(ตอนนั้นแหม่มสมองเมิงรันไวจังว่ะ แว้นแบบเหม่อมาดีรถไม่เหยียบตาย) พรึบกลายเป็นว่า เห้ยตอนนี้ตูทำไรอยู่ จุดหมายคืออะไรบลาๆๆ กลับถึงห้องจะตีสองแล้วก็ยังไม่หลุดจากพะวง ใกล้บ้าป่าวหว่าเรา
No comments:
Post a Comment