ยามเย็นค่ำตะวันสูงล้ำเปลี่ยนเป็นแดงก่ำเตรียมโบกลา.......เหงา
วันเวลาผ่านไปอย่างไร้จุดหมายกับใจที่คว้างเคว้ง.......เหงามาก
มองเห็นนกที่บินโบกกลับรังเดียวดายมองแล้วแสนวังเวง.......มีแตเราคนเดียว
ต่อแต่นี้คงเหลือแต่เราเอง ก็คงมีแต่เราเอง ร้องเพลง.......ร้องเพลงรอ
ต้องอยู่โดยไร้ซึ่งเธอ
ฉันต้องเพ้อเหมือนเป็นไข้
หมดเรี่ยวแรงแข็งใจ.......สุดคว้างเคว้ง
ร้องเพลงรอ
No comments:
Post a Comment